Hoi allemaal,
Ik heb gaandeweg het lezen en schrijven op het forum steeds meer inzicht gekregen in hoe spirituele organisaties of stromingen (en in het logische gevolg hierop de leden ervan), zich zelf een "eigen plek" geven. Die plek is dan een deel van een "groepsplek". Die "groepsplek" bepaalt dan de manier van denken, de definities, de handelswijze, de regels, wat is wel goed, wat is niet goed enz. Ik maak zelf echter geen onderdeel uit van een "groepsplek" in die zin.
"Mijn" plek is precies één vierkante meter groot. Dat is mijn meditatiematje. Daar ervaar ik mijzelf en krijg ik mijn spirituele lessen, daar verwerk ik indrukken, energieën, dynamische stromingen, heb ik het contact, door meditatie, met de hemel en word ik gevoed in alles wat ik nodig heb (Rei-ki). Daar ligt mijn openheid, die dus een geheel spirituele openheid is.
Van mijn matje weer af lees ik, schrijf ik, doe ik, en probeer ik steeds te begrijpen wat ik ervaar. Pas dan is er contact met de "andere" stromingen. Dan blijkt dat ik zonder cursussen te volgen toch dàt heb gekregen en heb ervaren waar de ander blijkbaar de cursus voor volgde. Dat is dus eigenlijk een zelfde weg, zij het dat ik de cursussen op een andere wijze, zuiver spiritueel "all-een", krijg.
Als ik vervolgens mijn spirituele lessen in de praktijk breng, door openheid te hebben naar de ander en mijn inzichten deel, is er inderdaad (zoals Frank dat zei) een verdedigingsdrang vanuit het persoonlijke deel van de "groepsplek" naar de andere, open plek. Dan lijkt er een strijd te zijn tussen mensen, maar die strijd bestaat eigenlijk niet. De spirituele lessen zijn namelijk hetzelfde. De spirituele gewaarwordingen zijn hetzelfde. Alleen het groepgevoel, die groepsplek, is anders.
Zodra de intentie van de leden, een geheel zuivere intentie wordt en bepaald en gericht wordt door het juiste inzicht: namelijk het op opheffen van pijn, ziekte, lijden voor zichzelf en anderen enz. is er noch afstand tussen de mensen noch tussen de groepen....(voor mijzelf is dat de eerste regel van het achtvoudige pad van de boeddhisten) Het laat zien dat spirituele ontwikkeling tegelijkertijd een behoefte creëert voor een psycho-ethiek die dit onderschrijft.
Zou het daarom niet mooi zijn als we zo af en toe eens afstemmen op de oorspronkelijke intentie, vanuit het oorspronkelijke inzicht: het oplossen van alle pijn en lijden in onszelf en in de ander? Dat maakt die openheid namelijk mogelijk, door het idee van het "eigen" zo nu en dan op te lossen in het licht van "allen"... en dat ook in de praktijk toe te passen.
Dan wordt spirituele energie weer spirituele energie en telt alleen de werking ervan en het oplossen van die pijn, lijden enz... (en dus niet het land van herkomst, het aantal graden, de trilling, de frequentie, de kleur of de vorm van het meditatiematje enz...)
soebodhi
