Oh, ja.
Zeer zeker Dick.
Alle vier de punten die je noemt zijn heel erg 100% van toepassing op me geweest.
Maar het is niet wat ik bedoelde.
Ik herinner me nog heel goed dat we naar mijn moeder gingen.
Daags na mijn inwijding in de eerste graad.
Mijn vrouw zette mij met de hond af bij het park en ik zou via het park verder naar mijn moeder lopen.
Opeens werd ik getroffen, maar dan ook écht (overweldigend, bijna) getroffen door de schoonheid van hele normale dingen.
De eenden in de vijver die een harmonieuze groep vormden, ondanks de ruzietjes; ze bleven bij elkaar.
De prachtige glans op het riet in de vijver, ten gevolge van het zonlicht.
Er staan hele dikke wilgen om die vijver.
Majestueus groot, met hangende takken tot op het water.
En opeens besefte ik: die dingen zijn ouder dan ik.
Ze zijn ouder dan mijn moeder.
Die bomen hebben beide wereldoorlogen meegemaakt.
Wie weet heeft iemand zich hier wel zitten verschuilen tegen kogels.

(Aan de overkant is waar ik liep. De huizen die in de verte boven de bomen uitsteken is waar mijn moeder woont.)
Niet dat ik vroeger dat soort dingen niet zag of waardeerde, maar het kwam zó binnen allemaal dat het af en toe wat veel van het goede was.
En dat is me allemaal niet verteld, dat dat kon gebeuren.
Net als meer dingen die ik hier gelezen heb.
Ik vind echt een beetje dat ik een master heb gehad die me de basics geleerd heeft, me ingewijd heeft, het geld gevangen heeft en me met de zegen na weer heengezonden heeft.
Tóen heb ik dat gevoel niet gehad, maar dat bekruipt me steeds meer, naarmate ik hier meer lees.
Zo'n reiniging, hoe lang die ook moge duren en hoe die ook voor je moge uitpakken, dat moet je toch verteld zijn?